Krystyna Zwolska to kobieta, która z aparatem się nie rozstaje. Spaceruje po Gorzowie, wyszukując odpowiednich kadrów, których zwykły przechodzień nie dostrzega. 15 września otworzyła swoją pierwszą wystawę „Fotografia uliczna – okiem duszy”.

W Galerii Pod Kopułą Wojewódzkiej i Miejskiej Biblioteki Publicznej w Gorzowie można oglądać fotografie uliczne widziane okiem aparatu i duszy gorzowianki Krystyny Zwolskiej. Co o niej wiemy? Rok temu znalazła się wśród bohaterów wydawnictwa "Dariusz Kostrzewa, czyli gorzowskie historie w karykaturze". Przypominamy więc, co o sobie wtedy mówiła:

Urodzona w Gorzowie 3 lutego 1955 r., skończyła I LO na Puszkina. Jej aktywność zaczęła się od bloga. – Jak każda kobieta w pewnym wieku, po traumatycznych przeżyciach, potrzebowałam się wygadać. Zawsze lubiłam pisać, więc założyłam sobie bloga na Wirtualnej Polsce. W pewnym momencie prawie każdy mój wpis znajdował się na głównej stronie. Byłam zdziwiona, że moje przemyślenia miały wiele komentarzy. Tam było ponad milion blogów, a wybrano dziesięć ekstra. I patrzę, a tam jest Krysia Zwolska, ale jako Rodorek, bo taki pseudonim przybrałam. Byłam taka dumna, bo obok mnie była i pani Czubaszek, pan Wałęsa i pan profesor Bralczyk. I ja w takim gronie. Ale później już się wygadałam i w pewnym momencie dostałam litero wstrętu. A zaczęło się od tego, że siadłam rano i zaczęłam myśleć, co napisać. Kombinowałam, szukałam, co się dzieje na świecie i myślę: „O nie, to nie na tym rzecz polega.” I pomału to zanikało. W końcu platformę usunęli, a pisałam od 2008 r. – wspomina.

Chodzić
W pewnym momencie Krystyna Zwolska uległa drobnemu wypadkowi. – Byłam na rehabilitacji i pani doktor powiedziała, że muszę dużo chodzić, bo jak usiądę w fotelu, to może się zdarzyć, że już nie wstanę – opowiada. – I zaczęłam chodzić po mieście, ale bez celu. Miałam taki malutki aparacik, zwykły, najzwyklejszy. Chodziłam więc, robiłam zdjęcia różnych miejsc w Gorzowie. Później były foto-day’e, więc tam się podczepiłam. Byłam zadowolona i po foto-day’u w teatrze moje zdjęcie wygrało. Myślę sobie: „Takim kompakcikiem? A tu takimi lunetami robili i ja wygrałam?” Syn dowiedział się o tym i dostałam pod choinkę nieco lepszy aparat. Oczywiście, nie cyfrówkę, ale większy jakiś. Wtedy zaczęłam obserwować ludzi i tak z dnia na dzień. Codziennie musiałam chodzić na dwie, trzy godziny i doszło do tego, że kiedy obserwowałam jakieś sytuacje, to potrafiłam przewidzieć, co za chwilę się stanie. Stawałam albo szukałam takich sytuacji, jak były reklamy i myślę sobie, jak by to było fajnie, gdyby ktoś przechodził, jadł jabłko albo coś trzymał. I cierpliwie czekałam, aż mi się udało. Ale nie miałam już dzieci i obowiązków, tylko praca, dom. Nie musiałam nikomu nadskakiwać, więc mogłam sobie na to pozwolić i to mnie wciągnęło. I tak do tej pory robię zdjęcia. Jak robię wyimki Gorzowa, to zza jakiejś roślinki, żeby były inne ujęcia. Sama poznawałam tajniki fotografii z doświadczenia. Książkę o fotografii cyfrowej kupiłam chyba dwa lata temu i przysięgam, że jak zobaczyłam wszystkie te ustawienia, powiedziałam, że to nie dla mnie i ona stoi na półce.

Później przyszedł czas Facebooka. – Weszłam w fotografię uliczną, założyłam FB, zobaczyłam, że są strony z uliczną fotografią i zaczęłam obserwować, a później się odważyłam i wrzucałam zdjęcia. Jest strona, na którą w ciągu dnia wchodzi 600-700 zdjęć ulicznych. Potem wybierane jest zdjęcie dnia i wyróżnione, i pierwszy raz jak dostałam takie wyróżnienie, czułam niesamowitą radość. Nie pamiętam takiej ekscytacji i radości. I później co chwilę było foto dnia albo wyróżnienie, więc widziałam sens swojej pasji. To potrzeba dzielenia się sobą i dawania czegoś od siebie. To wynikało z tego, że w dzieciństwie nie byłam doceniana. Zawsze nic dobrego, więc ta wiara w siebie przyszła bardzo późno. To nie zarozumiałość czy pewność siebie, nie tupet, ale poczucie, że coś mogę zrobić i to się innym podoba.

Dokumentatorka
- Ze mną jest taka dziwna sprawa, bo w związku z fotografią kocham zakamarki, te dziwne, brzydkie nawet, pozornie stare podwórka, jakieś to, co ma klimat. Tam się zatrzymuję, tam robię zdjęcie, tam wdycham to, co było kiedyś. Teraz to wszystko znika, a dla mnie to jest jak w mieszkaniu. Jestem tam i widzę obrazy, zdjęcia wiszące na ścianach, detale. Ja się świetnie w tym czuję. A pójdę do mieszkania, które zrobił projektant czy dekorator wnętrz – wszystko jest oczywiście przecudne – ale ja chcę momentalnie uciekać. I tak samo jest z Gorzowem. To wnętrze, pierwsze, gdzie chcę się ztrzymać, to dla mnie było kiedyś. A ten architekt wnętrz to jest to, co teraz. Te betony. Nie mogę. Mieszkam niedaleko Kwadratu i wiem, że można było go wyremontować tylko i zrobić coś fajnego. I nawet jak nigdy specjalnie się nie udzielam, tak wtedy zdecydowałam się pójść na spacer badawczy, wnosiłam swoje uwagi, ale nie tylko moje nie zostały ujęte, nikt tego nie wziął pod uwagę. Pozostały mi zdjęcia z tą małą kwitnącą jabłonką, która była przy piaskownicy, gdzie dzieci uczyły się wspinania, a ona była niska, rozłożysta. Tam chodziłam podglądać ptaki jak było białe kwiecie. Tak samo w centrum miasta. Jest przestronnie, jak w szpitalu wysterylizowane, brakuje mi drzew, zieleni, trawy. Gorzów moim zdaniem nie poszedł w dobrym kierunku. Ale może to nasze pokolenie tak mówi. Córa jest zadowolona, że są ścieżki rowerowe, tyle placów zabaw. Ale jak na Piłsudskiego był drewniany, wszyscy się bawili, a teraz są piękne, tylko nikt z nich nie korzysta. Dzieci nie ma. Może co człowiek, to inny pomysł i punkt widzenia, ale dla mnie stanowczo za dużo betonu. Powiem szczerze, że jak pierwszy raz otworzyli Kwadrat, płakałam. Łzy same leciały mi z oczu. To z nerwów - mówiła.

- Jeśli coś w Gorzowie było jeszcze do odkrycia, to właśnie Krystyna Zwolska - powiedział na wernisażu Kazimierz Ligocki. Słowa te potwierdzili miłośnicy fotografii ulicznej pani Krysi swoją liczną obecnością, a także dyr. WiMBP Sławomir Szenwald, który wystawę otworzył.

Koniecznie obejrzyjcie zdjęcia Krystyny Zwolskiej w Wojewódzkiej i Miejskiej Bibliotece Publicznej. Będą tam do listopada.

Tekst i foto Hanna Kaup
Kliknij w wybrane zdjęcie aby powiększyć

Dodaj komentarz:

Komentarze:

Milion dla filharmonii

W środę 6 grudnia 2023 r. marszałek Marcin Jabłoński spotkał się z dyrektor Filharmonii Gorzowskiej Joanną Pisarewicz. W projekt budżetu Samorządu ... <czytaj dalej>

Oprogramowanie Lubuskie trzeba zaktualizować

- Oprogramowanie Lubuskie trzeba zaktualizować - powiedział podczas spotkania lubuskich samorządowców w Paradyżu - Gościkowie prezydent Gorzowa Jacek Wójcicki. 7 grudnia ... <czytaj dalej>

Coraz bliżej święta

Otwarcie hali sportowo-widowiskowej Arena GORZÓW jest głównym elementem tegorocznej kampanii „Gorzów blisko świąt”. Dwudniowa impreza zaplanowana jest w dniach 9-10 ... <czytaj dalej>

Chcą nowego porozumienia paradyskiego

Prezydent Gorzowa Jacek Wójcicki, wspólnie z prezydentami Zielonej Góry Januszem Kubickim i Nowej Soli Jackiem Milewskim, jest inicjatorem i współorganizatorem ... <czytaj dalej>

«	grudzień 2023					»
P	W	Ś	C	P	S	N
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30	31

Wierzą, że tym razem się uda

aktualnie nie ma żadnej czynnej sondy

Blogujesz? Rób to lokalnie!
Wystarczy jedno kliknięcie w egoBlog

Masz problem?
Napisz do eksperta egoEkspert

Żadna sprawa nie zostanie bez odzewu. Daj znać na eGo Forum

jak zamknęli dworcową to i ze spoichrzowej nikt nie korzysta ani sikorskiego (bo blokada świateł przy katedrze - można stać w korku 4x czekać n <czytaj dalej>

Zapomniałem dodać posłów sejmowych i europosłów: Sibińska, Rafalska, niezatapialny Komarnicki senator jeden był do wyboru na liście.
O i <czytaj dalej>

lubuskie służy tylko i wyłącznie zielonej górze i tamtym okolicom.

W Zachodniopomorskim byśmy znaczyli jeszcze mniej
nie wiem ja <czytaj dalej>

Nooo, rewelkowe te Wasze relacje!
Z.M.P. <czytaj dalej>

Gratuluję! I bardzo słusznie! Filharmonia i Jazz Club "Pod Filarami" to dwie wiodące instytucje kulturalne! Jest jeszcze w szpicy WiMBP! <czytaj dalej>